Ζώντας με τον ρυθμό

Ρ υθμός:

Όλες οι τραγωδίες στο κόσμο,στο άτομο και στα πλήθη, προέρχονται

από την έλλειψη αρμονίας και ρυθμού.
Ιναγιάτ Χαν

Μία οξυδερκής παρατήρηση αποκαλύπτει ότι ολόκληρο το σύμπαν

είναι ένας μοναδικός μηχανισμός που λειτουργεί με τον νόμο του ρυθμού.
Ο νόμος του ρυθμού είναι ένας σημαντικός νόμος που κρύβεται πίσω από την φύση.
Σε συμφωνία με αυτόν ακριβώς τον νόμο κατασκευάζεται κάθε μορφή

και εκδηλώνεται κάθε κατάσταση. Αν δεν υπήρχε ο νόμος του ρυθμού

δεν θα είχαμε ξεχωριστές μορφές και καταστάσεις.

Προκειμένου να δείξουμε τον ρυθμό δεν χρειάζεται να πάρουμε την μπαγκέτα

του μαέστρου και να χτυπήσουμε ‘ένα- δύο’.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να κουνήσουμε το χέρι μας.
Χωρίστε το ένα και έχετε δύο.Διπλασιάστε το ένα και γίνεται δύο. Από το ένα προκύπτει το δύο.

Η δυαδικότητα προέρχεται από την μοναδικότητα..
Όμως αν το εξετάσουμε από μια άλλη σκοπιά βλέπουμε ότι στην πραγματικότητα

η δυαδικότητα είναι ενότητα, με άλλα λόγια το δύο είναι ένα.
Το πιο ενδιαφέρον είναι , ότι μόλις βλέπουμε το δύο αμέσως το καθένα από τα δύο παίρνει διαφορετική και ιδιαίτερη θέση στα μάτια μας.
Αυτό γίνεται σαφές με τον άντρα και την γυναίκα,

αλλά και καθένα από τα χέρια μας έχει μια ιδιαίτερη δύναμη και λειτουργία

και καθένα πόδι έχει την ιδιαίτερη θέση του στην ζωή,
Το δεξί διαφέρει σαφώς από το δεξί.
Επίσης η όραση των δύο ματιών δεν είναι ίδια.
Το ένα μάτι είναι πάντα καλύτερο ισχυρότερο ή τουλάχιστον διαφορετικό .
Αν δεν υπήρχε διαφορά στα μάτια δεν θα αποτελούσαν κατάλληλο όργανο για την όραση.

Αν δεν υπήρχε διαφορά ανάμεσα στην δύναμη και την ισχύ

της αριστερής και δεξιάς πλευράς του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ζήσει.
Ακριβώς αυτή η διαφορά είναι που προκαλεί την δυαδικότητα

και αυτή η δυαδικότητα είναι που συντηρεί την ύπαρξη των πραγμάτων.
Η λεπτή όψη αυτού του φαινομένου μπορεί να φανεί στο μουσικό ρυθμό..
Όταν λέμε ‘ένα-δυο’ καταλαβαίνουμε τι είναι εκείνο που μας κάνει να τονίζουμε

το ένα και τι είναι εκείνο που κάνει σαν ηχώ, σαν αντανάκλαση,

κάτι που απαντάει στο άλλο.
Υποθέστε ότι λέμε ‘ένα-ένα- ένα ένα’όλα με την ίδια έμφαση.
Αυτό δεν μπορεί μας ικανοποιήσει.
Δεν νιώθουμε κανένα ρυθμό.
Βλέπουμε να συμβαίνει το ίδιο και κατά την άσκηση του βαδίσματος.
Αν ασκηθούμε να περπατάμε με το ένα πόδι θα δούμε ότι κάτι λείπει από τον ρυθμό..
Ο ρυθμός είναι ένας κρυμμένος νόμος στη φύση.
Η Ανατολή , η Δύση, η αύξηση και η μείωση της σελήνης, οι εποχές, όπως έρχονται

και φεύγουν, όλα δείχνουν ένα ρυθμό.
Ο ρυθμός είναι που κάνει τα πουλιά να πετούν, τα πλάσματα της γης να περπατούν.
Αν διεισδύσουμε βαθιά στην επιστήμη του ρυθμού θα βρούμε

ότι ο ρυθμός είναι εκείνος που αναγκάζει το ένα πράγμα να γίνει με ένα ορισμένο τρόπο.
Αν σχηματίζεται τριγωνικό ή τετράγωνο ή στρογγυλό.
Η αιτία που βρίσκεται πίσω από την μορφή είναι ο ρυθμός της δύναμης που το σχημάτισε.
Οι αρμονικές μορφές είναι εκδηλώσεις ενός σωστού ρυθμού και οι δυσαρμονικές μορφές

είναι εκδηλώσεις διαταραχής του ρυθμού.
Τα χρώματα είναι διαφορετικά εξ’αιτίας του ότι ένα συγκεκριμένο χρώμα

κραδαίνεται σύμφωνα με ένα ορισμένο ρυθμό.

Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι η ζωή και ο θάνατος, καθώς και περιορισμένος χρόνος που χωρίζει την γέννηση από τον θάνατο, είναι η εκπλήρωση ενός καθορισμένου ρυθμού

και με τον έλεγχο αυτού του ρυθμού μπορούμε να επιμηκύνουμε την ζωή ή να την συντομεύσουμε αν τον αγνοήσουμε.
Για ποιο λόγο άραγε η μουσική που τονίζει τον ρυθμό δημιουργεί στον καθένα

την επιθυμία να χορέψει;
Και τα άλογα κινούνται στον ρυθμό της μπάντας που παίζει μπροστά από το ιππικό.
Ακόμα και κουρασμένοι ,αποθαρρυμένοι στρατιώτες ξαναβρίσκουν το θάρρος τους στο ήχο του εμβατηρίου, το παιδί ηρεμεί , όταν η μητέρα του ενστικτωδώς το χτυπάει απαλά στην πλάτη δίνοντας ρυθμό στο σώμα του.
Κουνώντας το χέρι μας στο φίλο που φεύγει, δίνουμε ένα ρυθμό ενάντια

στην θλίψη του αποχωρισμού, προκειμένου να τον κρατήσει

ρυθμικό σε όλα τα πεδία της ζωής.
Εκείνο που μας απωθεί ή μας έλκει ένα άτομο είναι ο ρυθμός του.
Ένα άτομο είναι ρυθμικό και η επιρροή του είναι ηρεμιστική, ένα άλλο είναι άρρυθμο

και η παρουσία του αναστατώνει τον καθένα.

Γιατί θα πρέπει ο ρυθμός να έχει τέτοια επίδραση πάνω μας;
Γιατί εμείς είμαστε ο ρυθμός!
Ο κτύπος της καρδιά μας, ο σφυγμός που πάλλεται, η κυκλοφορία, όλος ο μηχανισμός του σώματος είναι ρυθμικός.
Όταν ο ρυθμός αυτός παρεμποδίζεται προκύπτει αταξία και ασθένεια.
Η ενόχληση, η απελπισία και η απογοήτευση ακολουθούν την διακοπή του ρυθμού.
Για να γνωρίσουμε τον ρυθμό πρέπει να αναπτύξουμε την αίσθηση του ρυθμού.
Ο ρυθμός είναι ένα μεγάλο μυστήριο και μια αίσθηση την οποία το άτομο

πρέπει να αναπτύξει στην ζωή.

Αν προσπαθούσε κανείς να εξηγήσει ποιος είναι ο σωστός ρυθμός εργασίας και ανάπτυξης τότε ολόκληρος ο δυτικός τρόπος ζωής θα έμπαινε σε αμφισβήτηση,

γιατί όταν τον εξετάζουμε από την σκοπιά ρυθμού και ισορροπίας

υπάρχει υπερβολική δραστηριότητα στην ζωή.
Κάτι τέτοιο είναι αφύσικο.
Τα προβλήματα δεν γίνονται αμέσως αντιληπτά γιατί οι άνθρωποι είναι υπερβολικά απασχολημένοι με όχι τόσο αρμονικές ασχολίες.
Όμως θα έρθει καιρός που τα σκεπτόμενα άτομα θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται

πως το πρόβλημα έχει αγνοηθεί για μεγάλο διάστημα.
Ποιο το προκάλεσε;
Η ζωή του ανταγωνισμού.’Οι άνθρωποι κάνουν πράγματα όχι για δική τους ευχαρίστηση και ευχαρίστηση του θεού αλλά προκειμένου να ανταγωνιστούν μεταξύ τους.

Ο νόμος του ρυθμού μπορεί να θεωρηθεί ότι κυβερνά τέσσερις πράξεις,

με ορθό ή λαθεμένο τρόπο στον ρυθμό.
Την σκέψη, την ομιλία, την δράση και το συναίσθημα.Όχι μόνο τι μίσος αλλά ακόμη και η αγάπη που δεν διατηρείται με ρυθμό

μπορεί να αποτύχει και μία καλή σκέψη μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική

αν δεν δοθεί προσοχή στο ρυθμό..
Επίσης μια ομιλία που στερείται ρυθμού μοιάζει άτοπη και πολλές φορές ακόμη και αν κάνουμε το σωστό αποβαίνει λάθος.Όπως πχ. Όταν λέμε σε κάποιον που είναι οργισμένος και λογομαχεί, έκανες λάθος..
Λέγοντας το δεν του δώσαμε καλή σκέψη αλλά προσθέσαμε ένα ερέθισμα

για να λογομαχήσει εναντίον μας.
Συχνά βλέπει κανείς δύο άτομα να τσακώνονται και πλησιάζει με τις καλύτερες προθέσεις

και τότε στρέφονται και οι δύο εναντίον του και καταλήγουν να τσακώνονται και οι τρεις.
Το κάθε πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης εξαρτάται από τα άλλα πεδία.
Αν το σώμα χάσει τον ρυθμό κάτι πηγαίνει στραβά στο νου.
Αν η καρδία χάσει τον ρυθμό ο νους ταράζεται, αν ο ρυθμός της ψυχής χαθεί

τότε πολλά χάνονται.
Ο ρυθμός της ψυχής επηρεάζεται από τον νου και την δράση και κατά μια ανώτερη έννοια

η αρετή είναι αγνή, απ΄΄όλα τα πράγματα που μπορούν να ξεχωριστούν και να διαιρεθούν.

Ρ. Ο νόμος του ρυθμού

Ανοιξιάτικος σκοπός

Άνοιξη Καλοκαίρι Φθινόπωρο Χειμώνας και…

Άνοιξη

Που πας βατραχάκι με τέτοιο καιρό;;;

Ξεκινάει από το κύτταρο, ο Ντουκ, για να φθάσει στο πολλαπλασιασμό του, στην γέννηση της νέας ζωής.
Ένα νησάκι καταμεσής μιας λίμνης, παραλληλίζεται σε όλα τα συγγράμματα της βιολογίας ως «προσομοιάζον» στην κυτταρική κατασκευή.
Ένας ανθρωπος,ενας μοναχός πάνω σ’αυτό, είναι ένας πυρήνας γνώσης,
ικανόςνα συμπυκνώσει, ολόκληρο τον κόσμο και από τον λόγο του να προέλθει ο «χρωμοσωματικος διπλασιασμός» στο πρόσωπο του μαθητή τουΣτο κέντρο της νησίδας ένας ναός, ο ίδιος ο θεός.
Καθώς εκμαιεύεται η ζωή από το Ον, αρχίζει να διαπλάθεται και το πρόσωπο , η υπόσταση του
Από την αρχή του φιλμ πόρτες ανοίγουν και κλείνουν.
Ακόμη και η ερωτική πράξη απαξιεί την διέλευση μιας ανεξήγητης θύρας στη μέση του πουθενά.
Πόρτα και»αυλαία της θεατρικής πράξης», ένταξη σε κανονικές διαδικασίες.
Στριμωγμένος ο ανθρώπινος βίος απαιτεί τους κανόνες για την νοηματική πληρότητα.
Γύρω η φύση δίχως πόρτες, δίχως περιορισμούς.
Φαινομενικά τουλάχιστον.
Τα έμβια όντα απαιτούν σεβασμό ανταποδίδοντας την υπόκλιση στον άνθρωπο.
Είμαστε καταδικασμένοι να κουβαλάμε την δημιουργία σαν σταυρό στους ωμούς μας, μόνη δυνατότητα για την ερμηνεία του κόσμου.Αυτός επιμένει να κρύβει τα μεγάλα μυστικά του στις πολύ μικρές εικόνες της φύσης, στην καθημερινότητα της, που σαν φίδι ξεγλιστράει από την αντίληψη μας .Αν την αιχμαλωτίσουμε, τότε θα πιάσουμε μια στιγμή το νόημα του κόσμου.

N.Που πας βατραχάκι με τέτοιο καιρό

Ο σκοπός του πολεμιστή

Ένας ηθοποιός δημιουργείται!

Αυτό που έσπρωξε τον Ντοστογιέφσκι να γράψει τους Αδελφούς Καραμαζώφ,

ήταν η αναζήτηση του για το θεό,

μια αναζήτηση που συνεχίστηκε σ’όλη την ζωή του.
Ο Τολστόι αγωνίστηκε για να φθάσει στην τελειότητα.
Ο Άντων Τσέχωφ αγωνιζόταν ενάντια στην μηδαμινότητα της αστικής ζωής,

κι αυτό έγινε το στο μεγαλύτερο μέρος του λογοτεχνικού του έργου.

Μπορείτε να νιώσετε, πως καθένας από αυτούς τους μεγαλύτερους σκοπούς

του ενός και του άλλου μεγάλου συγγραφέα έχει την δύναμη να τραβάει όλες τις δημιουργικές ικανότητες του ηθοποιού και να απορροφά

και τις μικρότερες ενότητες ενός έργου ή ρόλου.

Σε κάθε έργο, ολόκληρο το ρεύμα από ανεξάρτητους αντικειμενικούς σκοπούς,

‘όλα τα φανταστικά ευρήματα, οι σκέψεις, τα αισθήματα και οι πράξεις του ηθοποιού

πρέπει να σμίξουν σε μια κατεύθυνση:
Να κληρώσουν ένα απώτερο αντικειμενικό σκοπό του μύθου.

Ο κοινός τους δεσμός πρέπει να είναι τόσο δυνατός,

ώστε ακόμη και η πιο ασήμαντη λεπτομέρεια, όταν δεν σχετίζεται με τον απώτερο αντικειμενικό σκοπό,

να ξεχωρίζει σαν περιττή ή άχρηστη και λαθεμένη.
Κι ακόμη αυτή η ορμή προς τον ανώτερο αντικειμενικό σκοπό πρέπει

να συνεχίζεται αδιάκοπα σ’όλο το έργο.

Αν είναι επιφανειακή στην προέλευση της, θα δίνει στο έργο μια

όχι τόσο σωστή κατεύθυνση.
Αν είναι ανθρώπινη και κατευθύνεται στην εκπλήρωση του βασικού σκοπού του έργου,

θα λειτουργεί σαν κεντρική αρτηρία, που δίνει τροφή και ζωή τόσο στο έργο,

όσο και στους ηθοποιούς.
Φυσικά όσο πιο μεγάλο είναι το έργο του συγγραφέα τόσο μεγαλύτερη έλξη

ασκεί ο αντικειμενικός στόχος και σκοπός.

-Αν από το έργο λείπει η σφραγίδα της μεγαλοφυΐας;
-Τότε η έλξη θα αποδειχθεί αδύνατη.

-Κι ‘αν το έργο είναι κακό;
-Τότε ο ηθοποιός πρέπει να τονίσει μόνος του τον απώτερο σκοπό του έργου,

να τον κάνει βαθύτερο και εντονότερο.

Έχει μεγάλη σημασία, το όνομα που θα δώσει στον απώτερο σκοπό.
Εσείς ξέρετε πιά πόσο σπουδαίο είναι να διαλέξει κανείς το σωστό όνομα

για κάθε αντικειμενικό σκοπό,
Θυμάστε πως γι’αυτό διαπιστώσαμε ότι είναι προτιμότερο το ρήμα

γιατί δίνει περισσότερη ώθηση για δράση.

Τη εσωτερική αυτή γραμμή που ακολουθεί ο ηθοποιός στην προσπάθεια του,

που τον οδηγεί από την αρχή ως το τέλος,

την ονομάζουμε συνοχή ή κεντρικό άξονα δράσης.Αυτή η κεντρική γραμμή δίνει ζωή σ’όλες τις μικρές ενότητες

και αντικειμενικούς σκοπούς του έργου

και τα κατευθύνει στον απώτερο αντικειμενικό σκοπό.

Από αυτή την στιγμή και μετά όλα εξυπηρετούν τον κοινό σκοπό.

Σ. Ο ανώτερος αντικειμενικός σκοπός