Για μια ζωή απ’την αρχή απροσκύνητη!
Χωρίς κεριά , χωρίς πολυέλαιους, με μια στην θέση αδάμαντος βέρα χρυσή ανεμώνη
Στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία στο νου μου …
Γράμματα θα υπάρχουν.
Θα διαβάζουν οι άνθρωποι πάλι και από την ουρά της η ιστορία θα πιάνεται.
Μόνο τα’αμπελια θα καλπάζουν κι’αχαλινωτος νάνε ο ουρανός όπως τον θέλουν τα παιδιά…
Ποιός πλην του θανάτου μας διεκδικεί?
Ποιός επ’αμοιβή πράττει το άδικο?
Μια συγχορδία η ζωή όπου ένας τρίτος ήχος παρεμβάλλεται …
Αχ! Δύσεις έχω δει πολλές κι αρχαίων διαβεί θεάτρων τα διαζώματα …
Μπορεί μ’ευθείες να χαράζεται ο Μεσημβρινός αλλ’η αλήθεια πάντοτε με τεθλασμένες…
Σ’ολες τις γλώσσες το αδύνατο διαρκεί!
Η ύλη ηλικία δεν έχει. Μόνο ν αλλάζει ξέρει .
Ήρεμα κυλάει η επιστροφή και συ την παρακολουθείς αδιάφορος.
Αχ! Θάλασσα πάνω που ξυπνάς, πως ξανακαινουργιώνται όλα!
Παράξενο είναι ! Πόσο ακατανόητα ζούμε αλλά από αυτό κρεμόμαστε …
Ταλαντεύονται τα γεγονότα και στο τέλος πέφτουν πριν κι από τους ανθρώπους
αλλά φανό θυελλης δεν έχει το σκοτάδι.
Στους χίλιους ύπνους ένας βγαίνει ξυπνητός αλλά , για πάντοτε….
Ποίηση Μόνο είναι κείνο που απομένει.
Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι’ευθεια.
Όπως μπορεί να την φαντάστηκαν οι πρωτόπλαστοι.
Δίκαιη στα στυφά του κήπου και στο ρολόι αλάθητη.