«Και έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις για τα μεγάλα ΝΑΙ και τα μεγάλα ΟΧΙ».
28 Οκτωβρίου 1940, σαν σήμερα, ένας ολόκληρος λαός και μια χούφτα άνθρωποι,ενωμένοι, αριστεροί, δεξιοί, πρόεδροι, πρωθυπουργοί, εργάτες, δάσκαλοι, ιερείς, καλλιτέχνες, δικαστές, αοιδοί, παιδιά νέοι ηλικιωμένοι αποφασίζουν για το ΟΧΙ και για την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης ΖΩΗΣ.’Οχι για μια χούφτα ευρώ, αλλά για κάτι που έχει αξία, περισσότερο από αυτό.
Ο αντίπαλος ισχυρός, ένας τέρας πολεμικής μηχανής, ζητάει τη γη και το ύδωρ της Ελληνικής γης.
Οι Έλληνες ενωμένοι, απαντούν με υπερηφάνεια και λεβεντιά, ΟΧΙ και γράφουν ηρωικές σελίδες στης Πίνδου τα βουνά, σαν ΛΕΩΝΙΔΕΣ και δεν είναι η πρώτη φορά.
Κάθομαι και συλλογίζομαι τις νύκτες με φεγγάρι και αναρωτιέμαι σήμερα, τι ήταν εκείνο, που έκανε εκείνους τους ανθρώπους να πολεμήσουν τόσο σθεναρά για την Ελευθερία και την όρθια ανθρωπιά. Φτωχοί ήταν οι περισσότεροι, αμόρφωτοι, δεν υπήρχαν και σχολειά. Η Ελλάδα ήταν μια χώρα φτωχή σε εισόδημα κατά κεφαλή.Τα εισοδήματα πενιχρά.
Που βρήκαν το θάρρος οι Έλληνες , το κουράγιο να σηκώσουν ανάστημα σε ένα ΚΥΚΛΩΠΑ που θα τους έτρωγε ζωντανά. Από αντλούσαν; Με τι ψυχικό σθένος πολεμούσαν την αδικία και την σκλαβιά;
Είναι να απορεί κανείς για το μεγαλείο της Ατρυτώνης Ελληνικής Ψυχής που σηκώνεται όρθια, αδάμαστη και διεκδικεί τις δάφνες μιας ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΗΡΩΙΚΗΣ.
Είναι αυτό που λέει ο ποιητής:
Είχαν όραμα αξίες ιδανικά και η φτώχεια και ο πλούτος μιας χώρας, μετριέται και έτσι πρέπει μόνο να μετριέται , μόνο με αυτά.
Έτσι πολεμούσαν οι Ήρωες για την Ελευθερία,σαν ΕΛΛΗΝΕΣ και για ένα δάφνινο στεφάνι της Ιστορίας που γράφουν στον Αιώνιο Γαλαξία.
Ο παππούς μου Απόστολος Παπακώστας, πολέμησε στο Τεπελένι για την πατρίδα, ως απλός στρατιώτης, σαλπιστής. Γύρισε με κρυοπαγήματα,μια τρυπημένη χλαίνη και το πληγωμένο άλογό του, τον Μπάλη Ντορή. Πέθανε φτωχός καλλιεργώντας ένα κομμάτι γης, προσπαθώντας να ζήσει τα παιδιά του και τους γέρους γονείς.
Η φωτογραφία είναι του αλόγου που ζωγράφισε ο αδελφός του, Χαράλαμπος Παπακώστας.
Η πληγή στο κεφάλι που είχε το καημένο το άλογο, δεν έκλεισε ποτέ. Για να καλλιεργεί το χωράφι, του παππού, του φορούσαν ειδικό επίδεσμο, όταν άκουγε θόρυβο, τιναζόταν με χλιμιντρά. Θυμόταν τις οβίδες και τα κανόνια στα ηρωικά βουνά. Όλοι το αγαπούσαν υπερβολικά.
Δεν το γνώρισα. Άκουγα μόνο τις ηρωικές ιστορίες του, στα χρόνια τα παιδικά και τις θυμάμαι καλά.
Αν η έμφυτος συνείδηση είναι ο τρόπος που σε έχει κοιτάξει το Σύμπαν,η εξελισσόμενη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, είναι η ματιά που το κοιτάζεις , εσύ.
Και πρέπει να είναι το ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ για να μη σε ξεράσει…. μια Ιερή Γη.
25 10 2016
Αστραία
Αστραία 
Πέρασα να πω μια καλησπέρα αγαπητή φίλη. Ε δω έχουμε παγωνιά κάτω από το 0! και να πω ότι μου αρέσει το άρθρο σου!
Καλημέρα Πλάτων! Χαίρομαι που σου άρεσε το άρθρο. Ναι, έχουμε παγωνιά, αλλά η καρδιά είναι ζεστή και μεγάλη για να συνεχίσουμε μια πορεία στα χιόνια της κατοχής των μνημονίων.
Παράθεμα: Μια Ηρωική Ελλάδα…. Φως | Σε Α΄ Ενικό