Παγκοσμιοποίηση …. μικροί τύραννοι και μεγάλοι πολεμιστές
Αυτοί, που είναι “από πάνω” παγκοσμοποιούν τον κομφορμισμό, τον κυνισμό, τη βλακεία, τον πόλεμο, την καταστροφή, τον θάνατο, την λήθη.
Και αυτοί που είναι “από κάτω” παγκοσμοποιούν την επανάσταση, την ελπίδα, τη δημιουργικότητα, την κατανόηση, τη φαντασία, τη ζωή, τη μνήμη, το χτίσιμο ενός κόσμου που μας χωράει όλους, ενός κόσμου με δημοκρατία, ελευθερία και δικαιοσύνη. Κομμαντάντε Μάρκος
Παγκοσμιοποίηση. (πολιτική), (οικονομία), (κοινωνιολογία): η ιστορική εξέλιξη που παρατηρείται κατά τις τελευταίες δεκαετίες, (μετά το 1980), και που οδηγεί στην συνεχώς αυξανόμενη, πλην όμως κατευθυνόμενη αλληλεξάρτηση μεταξύ των χωρών της γης σε επίπεδο αρχικά οικονομικό και στη συνέχεια τεχνολογικό και πολιτισμικό. ΛΕΞΙΚΟ
Παγκοσμιοποίηση είναι η αυτονόμηση όλων εκείνων των παραμέτρων (οικονομία, επικοινωνία κλπ) οι οποίες μέχρι πρόσφατα (μερικές δεκαετίες) επεδίωκαν να έχουν σύνορα μέσα σε ένα κράτος – προστάτη. Παράμετροι που τείνουν να ελευθερώνονται και να διαχέονται, ακολουθώντας την παγκοσμιοποίηση, είναι το εμπόριο, η κοινωνική δομή, η τεχνολογία, η κουλτούρα, το πολιτικό σύστημα, η γνώση κλπ. Ο όρος συχνά χρησιμοποιείται στην επιχειρηματολόγηση για την ανάγκη μιας νέας καθολικού τύπου ηγεμονίας στον κόσμο. Ο όρος χρησιμοποιείται τουλάχιστον από το 1944 και ο πρώτος που τον χρησιμοποίησε σε οικονομικό πλαίσιο ήταν ο Θήοντορ Λέβιτ. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Παγκοσμιοποιήσεις Ομηρικών Ποιητών
Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα παγκόσμιο νόμισμα με δύο πλευρές, όπως όλα τα νομίσματα και του ανθρώπου οι ενεργειακές δομές.
Είναι και ένα θέμα εξουσίας και ηγεσίας στο μεγάλο πλανητικό χωριό άμα τη εμφανίσει των ανθρωπίδων.Το αν απασχολούσε τον Ηomo Erectus δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε ακριβώς. Ο Σ. Κιούμπρικ όμως αυτό υπονοεί στην πρώτη της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ του 2001 σκηνή με το κόκαλο των πιθήκων που διαπληκτίζονται για την εδαφική κυριαρχία και νομή στη νέα τότε γη.
Έτσι μαζί με τις ωραίες ταινίες και τα θαυμάσια έργα των μεγάλων καλλιτεχνών στην ιστορία του θεάματος στην παγκόσμια σκηνή της Ιστορίας θα παρουσιάσουν σε παραστάσεις πρεμιέρας την πρόταση τους για την διακυβέρνηση της γης και την κατάκτηση του διαστήματος μεγάλοι ήρωες μυθικοί, κυβερνήτες στρατηγοί αυτοκράτορες βασιλείς ηγεμόνες θρησκευτές,καγκελάριοι πρόεδροι και διάφοροι λαοί. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους και με τις δικές του αξίες και αξιωματικές προτάσεις με ιστορική ουδετερότητα μπορεί μόνο να αξιολογηθεί σε μία ανακεφαλαιωτική της Μυθιστορίας διαδρομή.
Ποια είναι η διαφορά μιας άπληστης εξουσίας από μια σοφή ηγεσία;
Είναι η κρίσιμη ερώτηση που την κρίσιμη μάζα απασχολεί.
Ποια είναι η διαφορά της μεγάλης τυραννίας από την μικρή;
Καμία. Είτε σε μια μικρή φάρμα στο Μεξικό δουλεύεις με τον αρχιεργάτη, μανιακό χρήστη στο γνωστό …είτε στο μεγάλο παγκόσμιο εργοτάξιο υπάλληλος σε άγνωστο πολυεθνικό οργανισμό, είναι το ίδιο και αυτό. Είσαι καταδικασμένος σε θάνατο . Θα δουλεύεις μέχρι να πεθάνεις για τον ίδιο αφεντικό εκτός και αν αποφασίσεις να γίνεις ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ και το ΠΝΕΥΜΑ σου δώσει μια ευκαιρία για αυτό στης τύχης σου το κυβικό εκατοστό.
Το πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης είναι ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα παλιό. Περιλαμβάνει το πρόβλημα της βαρύτητας , της εντροπίας, της πτώσης των μήλων , επαγωγικών μεθόδων , συλλογισμών και σκέψεων αναγωγικών .
Λύνεται με τον ορισμό νέων συστημάτων μονάδων μέτρησης και συντεταγμένων , πλάγιας σκέψης και ορθής αναφοράς. Οπωσδήποτε θα χρειαστεί ένα κέντρο του κύκλου σταθερό κα «μια όρνιθα με τρία πόδια» για μπορεί να πάρει φόρα και να πετάξει με τα φτερά του αετού.
Είναι καλό να παρατηρείς τους αετούς για να μάθεις να πετάς αποτελεσματικά . Να κάνεις παρέα με λιοντάρια για να μάθεις την λεοντή να φοράς και να βρυχάσαι σωστά και από τα φυτοφάγα ζώα προτίμησε τα ελάφια ιδίως τα μαγικά . Αυτά με την ανθρώπινη φωνή που σου μιλούν μέσα από μια σελίδα σε Έπη Ομηρικά.
Το πρόβλημα του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ είναι η απουσία του. Όταν ο ΝΟΥΣ απουσιάζει, τύραννος μικρός και μεγάλος είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ που σε καταστρέφει σε λεηλατεί σε διχάζει και σε ρημάζει!
Γίνε ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ της ζωής σου και διεκδίκησε ό,τι σου αξίζει, σου ανήκει και ό,τι σου ταιριάζει!
Αστραία, Ιούνιος 2014, 8
Αστραία 
Η παγκοσμιοποίηση/διεθνοποίηση ταυτίζεται με διάφορες τάσεις οι οποίες έκαναν την εμφάνισή τους ή ενισχύθηκαν σημαντικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτές περιλαμβάνουν την αυξημένη διεθνή κινητικότητα αγαθών, χρημάτων, πληροφοριών και ανθρώπων, καθώς και την ανάπτυξη της τεχνολογίας, των οργανισμών, των νομικών συστημάτων και των υποδομών που συνέβαλαν σε αυτή την κινητικότητα. Όμως αμφισβητείται το κατά πόσο αυτές οι τάσεις υπάρχουν πραγματικά.
Περισσότερες διεθνείς πολιτισμικές ανταλλαγές
Ενίσχυση της πολυπολιτισμικότητας μέσω της εξαγωγής κουλτούρας, αν και συχνά αυτό καταλήγει σε υβριδοποίηση ή αφομοίωση (π.χ. δυτικοποίηση ή και σινοποίηση)
Περισσότερα ταξίδια και τουρισμός σε χώρες του εξωτερικού
Αυξημένη μετανάστευση, περιλαμβανομένης της παράνομης μετανάστευσης
Εξαγωγή τοπικών καταναλωτικών αγαθών (π.χ. τρόφιμα) σε άλλες χώρες (τα οποία συχνά προσαρμόζονται στην κουλτούρα όπου εισάγονται)
Παγκόσμιες μόδες και παγκόσμια μαζική κουλτούρα (π.χ. Πόκεμον, Sudoku, ιστολόγιο)
Διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις (π.χ. Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, Ολυμπιακοί Αγώνες)
Δημιουργία παγκόσμιων αξιών
Τεχνικές/νομικές
Ανάπτυξη παγκόσμιας υποδομής τηλεπικοινωνιών και μεγαλύτερη διασυνοριακή ροή δεδομένων, με χρήση του Διαδικτύου, δορυφόρων επικοινωνίας, υποβρύχιων συρμάτων με οπτικές ίνες, και κινητής τηλεφωνίας
Αύξηση του αριθμού προτύπων που εφαρμόζονται διεθνώς (π.χ. πνευματική ιδιοκτησία, ευρεσιτεχνία)
Δημιουργία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7
Οι επικριτές της οικονομικής πτυχής της παγκοσμιοποίησης υποστηρίζουν ότι δεν είναι, όπως δηλώνουν οι υποστηρικτές της, μια αναπόφευκτη διαδικασία η οποία πηγάζει φυσικά από τις οικονομικές ανάγκες όλων. Οι επικριτές συνήθως επισημαίνουν ότι η παγκοσμιοποίηση είναι μια διαδικασία που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών, και αντιτάσσουν τη δυνατότητα καθιέρωσης εναλλακτικών θεσμών και πολιτικών, οι οποίοι θα αντιμετωπίσουν τις επιθυμίες των φτωχών και εργατικών τάξεων στον κόσμο, καθώς και τα περιβαλλοντικά θέματα, με πιο δίκαιο και σωστό τρόπο.[17] Το κίνημα είναι πολύ ευρύ και περιλαμβάνει εθνικοαπελευθερωτικές ομάδες, αριστερά κόμματα, αναρχικούς, οικολόγους, αγροτικές συντεχνίες, αντιρατσιστικές οργανώσεις, θρησκευτικές οργανώσεις, κλπ. Κάποιοι ζητούν μεταρρυθμίσεις (για ένα «πιο ανθρώπινο» είδος καπιταλισμού), ενώ άλλοι έχουν πιο επαναστατική προσέγγιση (υποστηρίζοντας εναλλακτικές προτάσεις στον καπιταλισμό) και άλλοι αντιδρούν θεωρώντας την παγκοσμιοποίηση ως καταστροφική για τη βιομηχανία και την απασχόληση της χώρας τους.
Αναφορικά με το φλέγον θέμα της παγκόσμιας μετανάστευσης, η διαμάχη εκτυλίσσεται γύρω από τις αιτίες (σε τι βαθμό είναι εθελοντική ή υποχρεωτική, απαραίτητη ή όχι), αλλά και τις συνέπειες (κατά πόσο είναι ωφέλιμη ή όχι, αν συμφέρει κοινωνικά ή περιβαλλοντικά). Οι υποστηρικτές θεωρούν τη μετανάστευση απλά σαν μια διαδικασία κατά την οποία μέλη του εργατικού δυναμικού μπορούν να πάνε από μία χώρα σε άλλη για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, ενώ οι επικριτές δίνουν έμφαση στις αρνητικές συνέπειες, όπως την οικονομική, πολιτική και περιβαλλοντική ανασφάλεια, και επισημαίνουν τον συσχετισμό μεταξύ μετανάστευσης και της τεράστιας ανάπτυξης φτωχών συνοικιών σε πόλεις του αναπτυσσόμενου κόσμου. Σύμφωνα με το The Challenge of Slums, έκθεση που εξέδωσε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών το 2003, «η κυκλική φύση του καπιταλισμού, η αυξημένη ζήτηση για ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό σε σχέση με το ανειδίκευτο, και οι αρνητικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης — και ιδιαίτερα οι απότομες βελτιώσεις και επιδεινώσεις της οικονομίας ανά τον κόσμο που συμβάλλουν στην ανισότητα και τη μη ομοιόμορφη κατανομή του νέου πλούτου — συμβάλλουν στην τεράστια ανάπτυξη των φτωχογειτονιών».[18]
Διάφορες πτυχές της παγκοσμιοποίησης θεωρούνται ζημιογόνες από πολλές ομάδες ακτιβιστών, καθώς και από εθνικιστές. Έτσι, περί τα τέλη της δεκαετίας του ’90 σφυρηλατήθηκε ένα ετερόκλητο, διεθνές κίνημα το οποίο έγινε γνωστό κυρίως από τις αναταραχές, τις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις που ξέσπασαν το 1999 στο Σιάτλ των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Παρόμοιες συγκρούσεις επαναλήφθηκαν το 2001 στη Γένουα της Ιταλίας, στην 27η Σύνοδο των G8. Το κίνημα αυτό, το οποίο χαρακτηρίζεται κυρίως από έναν σοσιαλιστικό και οικολογικό χαρακτήρα, δεν έχει συγκεκριμένο όνομα. Ο όρος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ή κατά της παγκοσμιοποίησης χρησιμοποιείται συχνά από τα ΜΜΕ, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε σύγχυση, καθώς πολύ συχνά οι ακτιβιστές αντιτίθενται σε συγκεκριμένες πτυχές της παγκοσμιοποίησης και όχι σε ολόκληρο το φαινόμενο. Ακτιβιστές όπως ο Νόαμ Τσόμσκι είπαν ότι ο όρος αυτός δεν έχει νόημα, αφού στόχος του κινήματος είναι η παγκοσμιοποίηση της δικαιοσύνης[19] (βλ. Κίνημα Παγκόσμιας Δικαιοσύνης). Πολλοί ακτιβιστές έχουν ως σύνθημα το «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», το οποίο έχει δώσει ονόματα όπως το altermondialisme στα γαλλικά.
Υπάρχουν πολλά είδη «αντι-παγκοσμιοποίησης». Σε γενικές γραμμές, οι πολέμιοι ισχυρίζονται ότι τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης δεν ήταν αυτά που προβλέφθηκαν όταν ξεκίνησαν οι προσπάθειες για απελευθέρωση του εμπορίου και ότι πολλοί οργανισμοί που είναι αναμεμιγμένοι στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης δεν λαμβάνουν υπ’ όψη τα συμφέροντα των φτωχότερων χωρών, της εργατικής τάξης και του φυσικού περιβάλλοντος.
Στο επίπεδο της οικονομίας, θεωρητικοί που υποστηρίζουν το δίκαιο εμπόριο δηλώνουν ότι το ελεύθερο εμπόριο χωρίς περιορισμούς ευνοεί τους πλούσιους σε βάρος των φτωχών. Ορισμένοι πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης βλέπουν το φαινόμενο ως την προώθηση των συμφερόντων των εταιρειών, με πρόθεση να περιοριστούν οι ατομικές ελευθερίες στο όνομα του κέρδους. Υποστηρίζουν επίσης ότι η αυξανόμενη αυτονομία και δύναμη των εταιρειών καθορίζει την πολιτική των κρατών.
Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στην ανατολική Ασία το 1997, ξεκινώντας από την εύθραυστη οικονομία της Ταϊλάνδης για να εξαπλωθεί γρήγορα στη Μαλαισία, την Ινδονησία και τη Νότια Κορέα και σιγά σιγά έγινε αισθητή σε όλο τον κόσμο, έδειξε τους νέους κινδύνους και την αστάθεια των ευμετάβλητων παγκοσμιοποιημένων αγορών. Η εκχώρηση χρημάτων που ακολούθησε από το ΔΝΤ ήταν υπό όρους για πολιτικές αλλαγές, κάτι οι πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης είδαν ως νεοαποικιακό πλήγμα στην εθνική κυριαρχία των κρατών.
Η κύρια αντίδραση είναι στη νεοφιλελεύθερη πτυχή της παγκοσμιοποίησης, βασικοί εκφραστές της οποίας θεωρούνται κυβερνήσεις και άλλοι φορείς με μεγάλη δύναμη (όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα), οι οποίοι – σύμφωνα με τους πολέμιους – δεν ενδιαφέρονται για τους λαούς, αλλά για τα συμφέροντα των εταιρειών. Πολλά συνέδρια και συναντήσεις μεταξύ υπουργών εμπορίου και οικονομικών των ισχυρών χωρών συνοδεύτηκαν από διαμαρτυρίες, καμιά φορά βίαιες, από ομάδες που αντιτίθενται στην εταιρική παγκοσμιοποίηση. Ορισμένοι έχουν εκφράσει την άποψη ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ταυτόχρονα αναπόφευκτη συνέπεια αλλά και αιτία του νεοφιλελευθερισμού, η οποία συνίσταται κυρίως στην απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου και στην κατάργηση δασμών και ρυθμιστικών ελέγχων στις διεθνείς αγορές, με αποτέλεσμα την υπερσυγκέντρωση πλούτου στα χέρια των πιο ανταγωνιστικών πολυεθνικών εταιρειών εις βάρος των επί μέρους τοπικών κοινωνιών.
Ακτιβιστές που είναι εναντίον της παγκοσμιοποίησης αντιδρούν επίσης στο γεγονός ότι η τρέχουσα παγκοσμιοποίηση παγκοσμιοποιεί το κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις, αλλά όχι τους ανθρώπους και τις συντεχνίες, υποδεικνύοντας τους αυστηρούς ελέγχους μετανάστευσης σε όλες σχεδόν τις χώρες και την απουσία εργατικών δικαιωμάτων σε πολλές χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.
Μερικές ομάδες που τάσσονται εναντίον ισχυρίζονται ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ιμπεριαλιστική, και είναι ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στον πόλεμο του Ιράκ και συμβάλλουν στην εισροή κεφαλαίων στις ΗΠΑ αντί στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Έτσι, από μία άποψη, η «παγκοσμιοποίηση» είναι άλλος ένας όρος για την «αμερικανοποίηση», καθώς κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια από τις πολύ λίγες χώρες που πραγματικά επωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση.
Μία πιο συντηρητική παράταξη που αντιτίθεται στην παγκοσμιοποίηση είναι οι εθνικιστές που υποστηρίζουν ένα ισχυρό κράτος και οι οποίοι φοβούνται ότι η παγκοσμιοποίηση συρρικνώνει τον ρόλο των εθνικών κρατών στη διεθνή πολιτική, καθώς και ότι οι μη κυβερνητικές οργανώσεις τα αποδυναμώνουν. Παραδείγματα αυτής της αντίληψης είναι ο Πατ Μπιουκάναν και ο Ζαν Μαρί Λεπέν.
Πολλοί έχουν επικρίνει την έλλειψη ενότητας και προσανατολισμού του κινήματος, αν και άλλοι, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι έχουν δηλώσει ότι αυτή η απουσία συγκέντρωσης μπορεί να είναι και ένα δυνατό σημείο.
Την νέα τάξη των μικρών τυράννων μόνο οι μεγάλοι πολεμιστές μπορούν να την αντιμετωπίσουν επιτυχώς , υπερασπίζοντας αξίες πατρίδες ιδανικά , προστατεύοντας τον άμαχο πληθυσμό, την ειρήνη, τα παιδιά των λουδουδιών, τα φυτοφάγα ζώα γενικότερα την χλωρίδα και την πανίδα και το οικοσύστημα του πλανήτη, τους χορτοφάγους , τους φιλοσόφους τους δασκάλους, τους χωρικούς καλλιεργητές , καλλιτέχνες τεχνίτες αοιδούς, τα αστέρια τα πουλιά την δικαιοσύνη την αξιοπρέπεια την ανθρωπιά
Οι πολεμιστές σιωπούν, μιλούν τραγουδάνε, χαίρονται, δακρύζουν μερικές φορές αλλά,πάντοτε όρθιοι.
Ακόμη και να νικηθούν δεν παραδίδονται ποτέ! Πάντοτε προχωρούν !Ο κόσμος χωρίς τους μεγάλους Πολεμιστές όλων των Εποχών και το ΠΝΕΥΜΑ τους θα ήταν ένας κόσμος «περιπατών νεκρός»