8. Ιστορίες Ανθοδοχείων

Τα βάζα παραμένουν  ίδια λέει ο Θουκυδίδης μαζί με την φύση του ανθρώπου που δύσκολα αλλάζει. Ζητείται χρώμα για θάλασσες χωρίς  καπέλο

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑλΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ !!!
Πάρε ένα φεγγάρι, Αυγουστιάτικο κατά προτίμηση
Κρέμασε το ψηλά στο ουρανό, στην Ακρόπολη του Σύμπαντος φλόγα υπερσυντέλικη, γνώση από φλοίσβο μυθολογικό.
Πάρε και μια θάλασσα πλατιά και την Αγάπη σου αγκαλιά.
Ένα κοχύλι από το Αιγαίο και ένα κούτσουρο από την Θεσσαλία
για να φτιάξεις την μεγάλη ενότητα…….
Μουσική από ένα αηδόνι που για την Ομορφιά τραγουδά και…. ρώτησε το.
Ρώτησε το για τον άνθρωπο, την ζωή, τον θάνατο, τον πόνο, την χαρά, τον έρωτα την αγάπη για ένα δρόμο με καρδιά.
Ρώτησέ το για το Άπειρο που μπορεί να βρίσκεται…και μετά ξεκουράσου και περίμενε τις απαντήσεις….
Κάποια στιγμή θαρθούν, δεν μπορεί, ίσως σε ένα παγκάκι μεταομηρικά…

Εμπνευσμένη λοιπόν από τον αγαπητό subcomandante  Μάρκος έγραψα ένα ποίημα κάποια μενεξεδένια δειλινά σε κάποια  παγκάκια μοναχικά.Αυτό μου το ατόπημα ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων  και ριζικών αλλαγών στο χάρτη των φιλικών  συναλλαγών. Τέτοια επίδραση είχε στην αλλαγή  των συμπαντικών  κόσμων.Ζητούσανε επίμονα  και επιτακτικά, οι φίλοι μου, πρακτικές  οδηγίες και διδασκαλίες  και όχι ποιητικές . Τέτοια θέληση και επιμονή για μάθηση εργασία  και πρακτική εφαρμογή  ήταν  αξιοθαύμαστη πραγματικά. Έχω γράψει πολύ πιο ρηξικέλευθα άρθρα αλλά αυτό το αποτέλεσμα της διακριτικής  ποίησης μου με άφησε κατάπληκτη , τόσο που το σκέπτομαι σοβαρά  να  γράφω μόνο ποιήματα. Για ολοφάνερη άμεση  αλλαγή των διάφορων κόσμων τελείως αποτελεσματική.

Όταν αναρτήθηκε στο προφίλ της  Κλειούς  ασκήθηκε   έντονη  κριτική    από «καλούς φίλους»  με  δεινή  πολεμική εισβολή. Εισβάλανε με λάβαρα ημικύκλια  κυκλικά,  φωτογραφίες εγκαταλελειμμένων κτιρίων, τον Οδυσσέα σύμβολο  σε ρακέτες  εξόχως σημειολογικά, χτυπούσανε πόρτες παραθύρια, σπάζανε τραπέζια, βροντοχτυπούσανε τις χάντρες πάνω τους   για να με ξυπνήσουν με διάφορα ηλίθια  υπονοούμενα,  βγάλανε τα πόμολα από τα παράθυρα  στην επέλαση της ηρωικής  πολιορκίας του σύγχρονου Τζέκις Χαν. Δεν ήταν κάν  τσικνοπέμπτη όπως σήμερα. Σεπτέμβρης  4  του 2013 στην μελαγχολία του όταν πέφτανε οι  μάσκες στην ελεγεία του.

Είχα καιρό να γράψω στο ΦΒ.  Σχεδόν χρόνο. Για πολλούς λόγους. Ο ένας ήταν και είναι  ότι πάντα  αποφεύγω να αποκτώ συνήθειες και εξαρτήσεις. Λατρεύω τον σουρρεαλισμό, οπωσδήποτε διευρύνει την ευρύτητα του πνεύματος  αλλά όταν ορίζεται ως έτσι. Αυτό με ξεπερνούσε. Ανάρμοστα  άθλια σχόλια.Απεγνωσμένα διαβήματα στον  ανεξίθρησκο  ΟΗΕ με ομολογίας πίστης. Να δηλώσουμε μειονότητα στην χώρα μας για να γίνουμε πολλοί. Διαχωρισμός των χριστιανών  πατεράδων των αλλαδαπών,  από τους αυτόχθονες γιους τους και το κυριότερο, αποζημίωση  στους  «γηγενείς»  Έλληνες από τους εποικιστές αποικιστές Ινδιάνους και Πέρσες μαζί με τους Ετρούσκους της άνω Ιταλίας. Οι Εσκιμώοι ακόμη  διερευνούν  το θέμα των αποζημιώσεων   τόσο απότομα που ξυπνήσανε….

Ρωτάω τον Δον Λεόν

-Τι γίνεται τώρα;

Η νηφάλια απάντηση του με καθησύχασε.

-Άφησέ τους να εκδηλώσουν όλα τα ειλικρινή   «φιλικά τους συναισθήματα»Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να τους κάνεις στο πέρασμα της ηλιακής καταιγίδας εν μέσω τρικυμίας.

Ακολούθησα την συμβουλή του στα άλλοθι της Μαρίνας των τρικυμισμένων βράχων.

Μα τι γύρευα; ;;;

Σε ειλικρινή  ομολογία αυτοπροσδιορισμό  με αρκετή υπερηφάνεια , αποφεύγω να έχω προκαταλήψεις για το χρώμα την καταγωγή το μορφωτικό  επίπεδο τις διάφορες ερωτικές προτιμήσεις , τις θρησκευτικές  ενασχολήσεις και τις πολιτικές φιλοσοφικές  αντιλήψεις  κάποιου.

Δέχομαι αυτό που δηλώνει και επειδή  θέλω να αποφύγω τον  άχαρο  ρόλο του αστυνόμου  Σαίνη αποφεύγω και το σύνδρομο του  σχολαστικιστού  Σερλοκ  Χολμς.Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στον χρόνο τον πανδαμάτορα που πάντοτε αποδεικνύει τι είναι, τι θέλει κάποιος και  ποια τα πραγματικά του κίνητρα. Δεν με έχει διαψεύσει ποτέ, μεγάλος καλλιτέχνης και δικαστής.Το υιοθετώ γιατί  είναι πιο ξεκούραστο έτσι πιο αρμονικό.

-Γιατί  ξαναρωτάω τον Δον Λεόν;

-Γιατί είναι στην φύση του Σκορπιού το δηλητήριο και η αυτοκαταστροφή είπε, ο υπέροχος ντάντυ, στο ρόλο του Γκάσμπυ  και μου θύμισε το παραμύθι  με βατραχάκι και τον σκορπιό που του ζήτησε να τον περάσει  απέναντι σε ένα ποτάμι  χωρίς γέφυρα. Ιστορία πολύ διδακτική και διαχρονική.

Θυμήθηκα και η ίδια την  ιστορία του ευνόητου  Ντοστογιέφσκι για τον  αδέξιο επιληπτικό πρίγκιπα Μίσκιν στον Ηλίθιο του, όταν  καλεσμένος στην δεξίωση της πριγκίπισσας σπάζει το βάζο παρ΄  όλο που τον είχε προειδοποιήσει να το προσέχει .Ήταν μοναδικό κομμάτι συλλεκτικό.

Το χρώμα της προδοσίας είναι πάντα μαύρο αλλά το γυαλί και το  βάζο που σπάζει  ήταν πάντοτε λευκό.

Τα λουλούδια του ανθοδοχείου στους κυρίους και τις κυρίες της  εύθραστης  ενοχής….από μένα

Από τις αναμνήσεις μιας μπλόγγερ

Ροκ Διαδικτυακή Οδύσσεια

συνεχίζεται…..