Αντικειμενικοί σκοποί

Σκοπός σκοπεύω στοχαστής

Αυτό που έσπρωξε τον Ντοστογιέφσκι να γράψει τους Αδελφούς Καραμαζώφ,

ήταν η αναζήτηση του για το θεό,

μια αναζήτηση που συνεχίστηκε σ’όλη την ζωή του.
Ο Τολστόι αγωνίστηκε για να φθάσει στην τελειότητα.
Ο Άντων Τσέχωφ αγωνιζόταν ενάντια στην μηδαμινότητα της αστικής ζωής,

κι αυτό έγινε το στο μεγαλύτερο μέρος του λογοτεχνικού του έργου.

Μπορείτε να νιώσετε, πως καθένας από αυτούς τους μεγαλύτερους σκοπούς

του ενός και του άλλου μεγάλου συγγραφέα έχει την δύναμη να τραβάει όλες τις δημιουργικές ικανότητες του ηθοποιού και να απορροφά

και τις μικρότερες ενότητες ενός έργου ή ρόλου.

Σε κάθε έργο, ολόκληρο το ρεύμα από ανεξάρτητους αντικειμενικούς σκοπούς,

‘όλα τα φανταστικά ευρήματα, οι σκέψεις, τα αισθήματα και οι πράξεις του ηθοποιού

πρέπει να σμίξουν σε μια κατεύθυνση:
Να  ολοκληρώσουν ένα απώτερο αντικειμενικό σκοπό του μύθου.

Ο κοινός τους δεσμός πρέπει να είναι τόσο δυνατός,

ώστε ακόμη και η πιο ασήμαντη λεπτομέρεια, όταν δεν σχετίζεται με τον απώτερο αντικειμενικό σκοπό,

να ξεχωρίζει σαν περιττή ή άχρηστη και λαθεμένη.
Κι ακόμη αυτή η ορμή προς τον ανώτερο αντικειμενικό σκοπό πρέπει

να συνεχίζεται αδιάκοπα σ’όλο το έργο.

Αν είναι επιφανειακή στην προέλευση της, θα δίνει στο έργο μια

όχι τόσο σωστή κατεύθυνση.
Αν είναι ανθρώπινη και κατευθύνεται στην εκπλήρωση του βασικού σκοπού του έργου,

θα λειτουργεί σαν κεντρική αρτηρία, που δίνει τροφή και ζωή τόσο στο έργο,

όσο και στους ηθοποιούς.
Φυσικά όσο πιο μεγάλο είναι το έργο του συγγραφέα τόσο μεγαλύτερη έλξη

ασκεί ο αντικειμενικός στόχος και σκοπός.

-Αν από το έργο λείπει η σφραγίδα της μεγαλοφυΐας;
-Τότε η έλξη θα αποδειχθεί αδύνατη.

-Κι ‘αν το έργο είναι κακό;
-Τότε ο ηθοποιός πρέπει να τονίσει μόνος του τον απώτερο σκοπό του έργου,

να τον κάνει βαθύτερο και εντονότερο.

Έχει μεγάλη σημασία, το όνομα που θα δώσει στον απώτερο σκοπό.
Εσείς ξέρετε πια πόσο σπουδαίο είναι να διαλέξει κανείς το σωστό όνομα

για κάθε αντικειμενικό σκοπό,
Θυμάστε πως γι’αυτό διαπιστώσαμε ότι είναι προτιμότερο το ρήμα

γιατί δίνει περισσότερη ώθηση για δράση.

Την εσωτερική αυτή γραμμή που ακολουθεί ο ηθοποιός στην προσπάθεια του,

που τον οδηγεί από την αρχή ως το τέλος,

την ονομάζουμε συνοχή ή κεντρικό άξονα δράσης.Αυτή η κεντρική γραμμή δίνει ζωή σ’όλες τις μικρές ενότητες

και αντικειμενικούς σκοπούς του έργου

και τα κατευθύνει στον απώτερο αντικειμενικό σκοπό.

Από αυτή την στιγμή και μετά όλα εξυπηρετούν τον κοινό σκοπό.

Σ. Ο ανώτερος αντικειμενικός σκοπός

Συγχρονιστικά φαινόμενα

Συγχρονικότητα:Τούνελ σε παράλληλα σύμπαντα;

Από αρχαιοτάτων χρόνων, στην ανάπτυξη των διαφόρων θρησκευτικών και φιλοσοφικών ρευμάτων, ενυπάρχει η αντίληψη ενός μη γραμμικού σύμπαντος, άποψη που έχει γίνει σήμερα αποδεκτή και πειραματικά αποδείξιμη από τους εκπροσώπους των φυσικών επιστημών.
Με βάση την αρχή της αβεβαιότητας, την οποία διατύπωσε ο Χάιζενμπεργκ, οι φυσικοί νόμοι γκρεμίστηκαν από το ορθολογιστικό βάθρο τους και έγιναν απλές στατιστικές αλήθειες… με σχετική αξία.
Οι σύγχρονες ανακαλύψεις της φυσικής προκάλεσαν μια σημαντική αλλαγή στο κόσμο, γιατί γκρέμισαν την απόλυτη αξία του φυσικού νόμου και την έκαναν σχετική.Οι φυσικοί νόμοι είναι στατιστικές αλήθειες.
Αυτό σημαίνει ότι είναι έγκυρες μόνο όταν σχετίζονται με μακροφυσικές ποσότητες.
Στο βασίλειο των μικρών ποσοτήτων η πρόβλεψη είναι αδύνατη και αβέβαιη γιατί οι μικρές ποσότητες δεν συμπεριφέρονται με του γνωστούς φυσικούς νόμους.
Η φυσική αρχή που αποτελεί την βάση για τον φυσικό νόμο είναι η αιτιότητα.Όμως η σχέση ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμα τείνει να γίνει στατιστικά έγκυρη και μόνο σχετικά αληθινή, τότε η αιτιώδης αρχή έχει σχετική μόνο χρησιμότητα για την εξήγηση των φυσικών διαδικασιών και για αυτό η ερμηνεία του προβλήματος προϋποθέτει την ύπαρξη ενός ή περισσοτέρων παραγόντων.
Είναι σαν να λέμε ότι η σύνδεση των γεγονότων μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να
μη είναι αιτιατή και να απαιτεί κάποια άλλη αρχή προκειμένου να ερμηνευτεί.
Φυσικά θα αναζητήσουμε μάταια τα αναίτια γεγονότα στον μακροφυσικό κόσμο γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε γεγονότα που δεν συνδέονται αιτιατά.
Η πειραματική μέθοδος έρευνας στοχεύει στην καθιέρωση κανονικών γεγονότων που μπορούν να επαναληφθούν.
Συνεπώς τα μοναδικά ή σπάνια γεγονότα εξαιρούνται του κανόνα.
Επιπλέον το πείραμα θέτει περιοριστικούς παράγοντες στην φύση, μιας και ο σκοπός του είναι να δώσει απαντήσεις στις ερωτήσεις που επινοεί ο άνθρωπος.

Γι’αυτό κάθε απάντηση της φύσης επηρεάζεται κατά το μάλλον η ήττον από το είδος της ερώτησης που γίνεται και το αποτέλεσμα είναι πάντοτε ένα νόθο προϊόν.Επειδή η αποκαλούμενη επιστημονική άποψη του κόσμου βασίζεται σε κάτι τέτοιο, δύσκολα μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από μια μερική και ψυχολογικά προκαταλειμένη άποψη από την οποία λείπουν οι ασήμαντες όψεις, που δεν μπορούν υπολογιστούν στατιστικά.
Για να αντιληφθούμε όμως αυτά τα γεγονότα τα σπάνια και μοναδικά χρειαζόμαστε εξ ίσου μοναδικές και ξεχωριστές περιγραφές .

Ο Σοπενχάουερ στην πραγματεία του ,
«Για το φανερό Σχεδιασμό της Μοίρας του Ατόμου», πραγματεύεται το ταυτόχρονο των αιτιατά ασύνδετων γεγονότων, τα οποία αποκαλούμε καλή τύχη. Και επεξηγεί το ταυτόχρονο με την γεωγραφική αναλογία όπου οι γεωγραφικοί παράλληλοι αναπαριστάνουν το μέσο σύνδεσης των μεσημβρινών, τους οποίους αποδίδει σαν αιτιατές αλυσίδες.
Όλα τα γεγονότα της καθημερινής ζωής στηρίζονται σε δύο θεμελιακά διαφορετικά είδη σύνθεσης.
Πρώτα στην αντικειμενική αιτιατή σύνδεση της φυσική διαδικασίας, έπειτα σε μια υποκειμενική σύνδεση που βιώνει το άτομο και έτσι είναι τόσο υποκειμενική, όσο τα όνειρα του.
Αυτά τα δύο είδη σύνδεσης υπάρχουν ταυτόχρονα και το γεγονός καθαυτό, αν και αποτελεί κρίκο διαφορετικών αλυσίδων διαιρείται στα δύο και έτσι ο καθένας είναι ήρωας του δικού του δράματος εμφανιζόμενος ταυτόχρονα σε ένα ξένο δράμα.
Κάτι τέτοιο υπερβαίνει τις δυνατότητες κατανόησης μας και μπορεί να γίνει αντιληπτό σαν δυνατό μόνο στην βάση μιας θαυμάσιας πρωτοεγκαθιδρυμένης αρμονίας.
Σύμφωνα με την άποψη, το θέμα του μεγάλου Ονείρου της ζωής, δεν είναι παρά ένα , η υπερβατική θέληση, η πρωταρχική αιτία από την οποία ακτινοβολούν σαν μεσημβρινοί από τους πόλους όλες οι αιτιατές αλυσίδες των κυκλικών παραλλήλων, έτοιμες να συνδεθούν με μια σημαίνουσα σχέση ταυτόχρονα.

Η φιλοσοφία του ολισμού υποθέτει ότι ολόκληρο το σύμπαν είναι είναι ενιαίο σύστημα και ότι μέσα στο ευρύτερο σύνολο υπάρχουν μικρότερα σύνολα των οποίων οι δομές αντιστοιχούν ακριβώς σε εκείνα του μεγάλου συνόλου.
Κατά συνέπεια οι έναστροι σχεδιασμοί στον ουρανό θεωρούνται ο μεγάλος Άνθρωπος, ο Κοσμικός.
Ένα παράδειγμα αυτού του συσχετισμού είναι η σύγκριση του ατόμου με το ηλιακό μας σύστημα, την οποία ονόμαζαν ‘αρχή της αντιστοιχίας’.
Το σημαντικό είναι ότι μελετώντας τους κύκλους και τα μοντέλα στο ευρύτερο σύνολο ,τους πλανήτες, μαθαίνουμε για τους κύκλους και τα μοντέλα μέσα στον άνθρωπο.
Η ολιστική προσέγγιση δεν αποδέχεται ότι η αιτιότητα είναι απόλυτος νόμος του σύμπαντος.
Γιατί αν το σύμπαν είναι όντως ενιαίο σύνολο, τότε πως συμβαίνει κάτι να γίνεται η αιτία για κάτι άλλο;
Και συμπερασματικά η αιτιότητα καταλήγει να δαγκώνει την ουρά της γιατί
τίθεται το τελικό ερώτημα:
Πως δημιουργήθηκε η πρωταρχική Αιτία;

Έτσι η έννοια της συγχρονικότητας δεν μπορεί είναι μόνο μια έκφραση της αποφένιας, αυτή που αφορά την ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να βρίσκει νόημα και σημασία εκεί που δεν υπάρχει,
αλλά είναι η ικανότητατης ανθρώπινης φαντασίας και να υπερβαίνει τα περιορισμένα όριαμιας κοινωνικά διαμορφωμένης φτωχικής λογικής και να πετά ψηλά, διασχίζοντας τον χωροχρόνο… ελεύθερα και αδόγματιστα.

Για τον Γιουγκ, η συγχρονικότητα είναι μια νοήμων χρονική σύμπτωση, ένας ψυχολογικός παράγοντας ανεξάρτητος από το γραμμικό χωρόχρονο.
Αυτή η επαναστατική ιδέα προκαλεί και ταυτόχρονα συμπληρώνει την κλασική άποψη των φυσικών για το τυχαίο.
Επίσης μας οδηγεί σε μια θεμελιακή αναθεώρηση του νοήματος της τύχης, της πιθανότητας, της σύμπτωσης και των εξαιρετικών γεγονότων της ζωής μας.
Ο Γκαίτε σκέπτεται τα συγχρονιστικά γεγονότα, με τον ίδιο μαγικό τρόπο και λέει στην συζήτησή του με τον Έκερμαν:
«Διαθέτουμε όλοι ορισμένες ηλεκτικές και μαγνητικές δυνάμεις μέσα μας και εξασκούμε μια ελκτική και απωθητική δύναμη, καθώς ερχόμαστε σε επαφή με κάτι ανόμοιο ή όμοιο».

Δεν είναι έξυπνο να δεχθούμε δογματικά την αστρολογία και χωρίς όρους, ιδίως όταν αυτή συνδέεται με την κερδοσκοπία και το ευτελές εμπόριο και χρησιμεύει ως απαλλαγή ευθύνης για τον άνθρωπο,
Αλλά δεν είναι καθόλου σοφό να την απορρίψουμε εντελώς, όταν περικλείει την γνώση τόσων αιώνων και όταν αυτοπροσδιοριστεί σαν ένας οδηγός και βοηθός αυτογνωσίας στο δύσκολο ταξίδι της εξερεύνησης του εαυτού, της ζωής και αυτού, του απέραντου σύμπαντος.

Α. Η έννοια της συγχρονικότητας

Η κλοπή της εξουσίας

Ε ξουσία:
Ιδιοποίηση και έλεγχος της κοινωνικά διαθέσιμης ενέργειας.

Πρόκειται για ένα αρχαιότατο μυστικό, που ήταν ανέκαθεν γνωστό στα κατά καιρούς
ιερατεία, παρά το ότι η επιστήμη του ελέγχου της ενέργειας έχει πάρει πολλές μορφές, ανάλογα με τις εκάστοτε κοινωνικές θρησκευτικές και παραγωγικές συνθήκες.
Κάτω από αυτήν την σκοπιά, κύρια μέθοδος της εξουσίας είναι να δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης στους πολίτες, μέσω της οποίας αιχμαλωτίζει την προσοχή τους.Και αυτό από την στιγμή που η προσοχή μας στρέφεται κάπου, εκεί ρέει και η ενέργεια μας.
Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο η εξουσία βγαίνει κερδισμένη όλο και πιο πολύ.
Οι πολίτες εξαντλούνται ενεργειακά επενδύοντας τα ενεργειακά τους αποθέματα, εκεί όπου τους «κατευθύνουν».

Είναι πολλές οι μέθοδοι δέσμευσης της ενέργειας των μαζών.
Αναμφισβήτητα οι πιο σημαντικές είναι:
1. Η θέσπιση της κατάλληλης εκπαίδευσης, ώστε οι ηθικές αξίες και η κοσμοαντίληψη των πολιτών να αναπαράγουν ενεργειακά τον κόσμο χωρίς αμφισβήτηση του τρόπου διαχείρισης του.
2. Έλεγχος και μονοπώληση της γνώσης και της πληροφορίας,
Ώστε οι επιστήμες και τα Μ.Μ.Ε να ενισχύουν διαρκώς την ορθότητα της αντίληψης και των μεθόδων της εξουσίας.
3. Η καλλιέργεια του φόβου και της ανασφάλειας απέναντι σε κάθε τι νέο ή ξένο προς τα καθιερωμένα, αλλά και η μονόπλευρη και σταθερή προβολή των διαφόρων ατυχημάτων, φόβων, θεομηνιών , ώστε ο πολίτης να ζει με μια διαρκή αγωνία και να γίνεται εξαρτημένος…

«χανόμαστε».
4. Στον αντίποδα καλλιεργείται ως διέξοδος , θολές ελπίδες, οι ομιχλώδεις υποσχέσεις, το «χάπι της ευτυχίας» και αυτουπνωτιστικές … «θετικές σκέψεις».

Ο στρουθοκαμηλισμός του …»όλα καλά».
5. Το μεταφυσικό δέος!
Έχοντας πάντα στο πλευρό της η εξουσία το θρησκευτικό κατεστημένο υπόσχεται μια κόλαση για τους επαναστάτες και ένα παράδεισο για τα καλά παιδιά.
6. Η καθιέρωση ανταγωνιστικών προτύπων, ενισχύοντας την τάση για ατομική επικράτηση, η εξουσία διαιρεί τους πολίτες σε μονάδες που η καθεμιά αγωνίζεται μόνη της με την αυταπάτη ότι θα φύγει από τους πολλούς και θα μπει στο κλαμπ των λίγων και ισχυρών.
7. Η καταπίεση και εκμετάλλευση του σεξουαλικού ενστίκτου.
Από την μια ο καλλιεργούμενος πουριτανισμός στρέφει την σεξουαλική ενέργεια στην παραγωγή μέσω της εργασίας και από την άλλη μέσω της σεξουαλικής διαφήμισης τα σεξουαλικά απωθημένα μετατρέπονται σε καταναλωτισμό.
8. Η εκτόνωση της χαοτικής ενέργειας των μαζών που δεν μπορεί να αφομοιωθεί από την εξουσία.
Σε αυτό συμβάλουν οι διάφορες μορφές φιλαθλητισμού ψυχαγωγίας και η υπνωτιστική δράση της τηλεόρασης.
Ως τελικό αποτέλεσμα όλων των μεθόδων άσκησης εξουσίας έχουμε ένα πλήρες καναλιζάρισμα της προσοχής των πολιτών,
Ενδιαφέροντα αγωνίες ελπίδες φιλοδοξίες διασκέδαση, με τρόπο που η ενέργεια τους να ενισχυθεί και να ανανεώνει τις δομές της εξουσίας.
Αν τώρα στον αντίποδα της υποτέλειας σημαίνει αυτοδιάθεση της ενέργειας μας

τότε τον κυρίαρχο ρόλο παίζει η ικανότητα αποταύτισης μας

από τις παγίδες της εξουσίας.

Ε. Η αβάσταχτη κλοπή της εξουσίας